حضور چشمگیر جمعیت در نخستین رژه‌ی افتخار لوکانوی هند

اعضای «کمیته‌ی افتخار آواد» روز شنبه، نخستین رژه‌ی افتخار کوییر منطقه‌ی آواد را در لوکانو برگزار کردند. همه‌چیز به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شده بود که این رویداد به یک رژه‌ی به‌یادماندنی تبدیل شود؛ پرچم‌های رنگین‌کمانی، بادکنک‌های رنگارنگ و صدای ضرب دهل، لباس شادی بر تن خیابان‌های لوکانو کرده بود. گویی که خیابان‌ها هم کوییر هستند.شعارهایی مانند «بدن من، حقوق من»، «من همجنسگرا هستم و این مشکلی ندارد» و «ما آزادی خود را به دست می‌آوریم» تعداد زیادی از رهگذران را از حرکت بازداشت تا این لحظه را با دوربین‌های تلفن همراه خود در خاطره‌ها ثبت کنند.

رژه از «اسکندرباغ» شروع شد و پس از طی مسافت یک‌ونیم کیلومتر در «پارک گاندی» به اوج خود رسید. شرکت‌کنندگان که تمامی اقلیت‌های جنسی را شامل می‌شدند، نه‌تنها ازلوکانو بلکه از سراسر کشور برای حضور در این مراسم باشکوه آمده بودند.

یکی از اعضای خاندان «ونکاتش» که از کلکته راهی طولانی را برای پیوستن به این رژه طی کرده بود با خوشحالی و درحالی‌که غافلگیر شده بود گفت: «من از دیدن این تعدادجمعیت که برای حضور در این رژه آمده‌اند، شگفت‌زده‌ام؛ زمانی‌که در راه بودم فکر می‌کردم حداکثر پنجاه نفر خواهند آمد، اما این مشارکت شگفت‌انگیز است؛ جمعیتی در حدوددویست تا سیصد نفر! به‌درستی که این لحظه‌ی افتخار برای همه‌ی ماست».

رام(چپ) و فراز در رژه‌ی افتخار همدیگر را در آغوش گرفته‌اند

«داروش سینگ یاداوندرا» برگزارکننده‌ی اصلی این رژه که در پایان بسیار هیجان‌زده و خوشحال بود گفت: «همانند بسیاری دیگر از افراد، من هم از دیدن این جمعیت که با حضورخود ما را حمایت کردند تعجب‌زده هستم. این برای من و تمامی شرکت‌کنندگان تکان‌دهنده است. ما شروع خوبی در لوکانو داشتیم؛ این مراسم بهتر از بسیاری دیگر از رژه هایافتخار برگزارشده در کشور است و این تازه شروع کار است. ما راه درازی در پیش داریم. از این پس رژه‌ی لوکانو هرساله برگزار خواهد شد».

«رام» گرداننده‌ی یک سازمان غیردولتی (NGO)، درحالی‌که با ریش رنگ‌شده‌ی رنگین‌کمانی‌اش توجه رهگزران را به خود جلب کرده بود گفت: «من می‌خواستم بدون دردست‌داشتن پرچم یا نصب‌کردن نشانی رنگین‌کمانی به مردم نشان دهم که همجنسگرا هستم؛ چیزی را می‌خواستم نشان دهم که متعلق به من است و با آن، دلیل بودن خود در این‌جا را اعلام کنم. این‌گونه بود که ایده‌ی رنگ‌کردن ریش به ذهنم رسید».

یک زوج بعد از رژه همدیگر را در آغوش گرفته‌اند

«روهان پوجاری» که از بمبئی آمده بود گفت: «در دهلی و بمبئی ما از مردم انتظار داریم که به خیابان بیایند و در رژه شرکت کنند، اما دیدن سیل جمعیت حاضر در لوکانودلگرم‌کننده و ستودنی است. به نظر من لوکانو بسیار جالب است».

روهان پوجاری

و این تنها اقلیت‌های جنسی نبودند که در رژه حضور داشتند؛ تعداد زیادی از غیرهمجنسگرایان هم برای حمایت آمده بودند. «اکشات» دانشجو گفت: «من برای دوستم که همجنسگراست این‌جا هستم. ما هر دو در یک دانشگاه تحصیل می‌کنیم و دوستان خوبی هم هستیم. او از من خواست که امروز همراهش باشم چراکه این لحظه‌ای بزرگ در زندگی‌ آشاست. هرچند که من همجنسگرا نیستم اما به‌عنوان یک شهروند هندوستان، برای حمایت از گرایش جنسی دوستم می‌جنگم».

و در انتها که همه در پارک گاندی جمع شده بودند، موفقیت به‌دست‌آمده از تلاش همگان با رقصی طولانی جشن گرفته شد و مراسم با وعده‌ی دیدار دوباره در رژه‌ی لوکانوی سال آینده به پایان رسید.