سال گذشته که اندرو گورزا (Andrew Gurza) برای آزمایش بیماری‌های مقاربتی (STI) به بیمارستان رفته بود، پرستار از این‌که او به چونین آزمایشی نیاز دارد تعجب کرده بود.
مرد ۳۳ ساله‌ی اهل تورنتو به رادیوی سی‌بی‌سی (cbcradio) گفت: «او با نگاهش من را بالا و پایین کرد و گفت: اوه! تو دیگر چرا برای آن به این‌جا آمده‌ای؟
من فقط گفتم: به این دلیل که غریضه‌ی جنسی من فعال است!».
گورزا می‌گوید زمانی‌که درباره‌ی سکس صحبت می‌کند، تجربه‌ای که در بیمارستان داشته برایش غیرمعمول نیست.
او تنها یکی از افراد جمعیت گسترده‌ی معلولانی است که دسترسی بهتر را به اطلاعات جنسی در مدرسه و مطب دکتر می‌خواهند.
حتا راهنمای آموزش جنسی کانادا می‌گوید معمولن کمبود اطلاعات مفید برای افرادی با بدن‌ها و ذهن‌های غیررایج وجود دارد. گورزا بارها با شرکت در برنامه‌های آموزش جنسی‌ای به خنده افتاده است که هیچ‌چیزی را درباره‌ی این‌که تجربه‌ی سکسی شخصی او چگونه خواهد بود شامل نمی‌شدند.
خواسته‌ی اندرو این است که مردم از تابوی حرف‌زدن درباره‌ی سکس و معلولیت دست بکشند تا تجربه‌ی فرد معلول در برنامه‌ی آموزش جنسی کنونی بازتاب داده شود؛ به شکلی که بدن فرد معلول را هم مهم بداند.
اکنون پس از گذشت دو دهه، گزارش‌های ضبط‌شده‌ی گورزا که «معلولیت پس از تاریکی» (Disability After DArk) نام دارد، روی این موضوع متمرکز است. یکی از موضوع‌هایی که به آن پرداخته است چگونگی صحبت‌کردن با یک پرستار جدید درباره‌ی سکس است؛ مکالمه‌ای عجیب که خودش مجبور به انجام آن بوده است چراکه گاهی‌اوقات نیازمند مراقبی است که در آماده‌شدن برای سکس به او کمک کند.
کالی تریس، فعال حقوق معلولان که به برنامه‌ی گورزا پیوسته بود می‌گوید: «همه‌ی بدن‌ها مانند هم کار نمی‌کنند. مردم نمی‌دانند که چگونه بدن‌های معلول را مطلوب و خواستنی ببیند».
آموزش جنسی در مدرسه‌ی متوسطه برای جسیکا کول (Jessica Coole) ۲۴ ساله از اهالی دهکده‌ی نیو میناس (New Minas) آسیب‌زا بود.
کول که دارای معلولیت شناختی است می‌گوید: «چگونه همه این را انجام می‌دهند؟» اطلاعاتی که در کلاس به او داده شده بود پس از چند سال به اندازه‌ای او را گیج کرده بود که بعد از آن‌که با دوست‌پسرش بدون داشتن سکس عشق‌بازی کرده بود، نگران باردارشدن خود بود.
میشل مورگان کول (Michelle Morgan-Coole)، مادر جسیکا می‌گوید که او برای دستیابی به اطلاعات جنسی‌ای که دخترش توانایی درکشان را داشته باشد تلاش زیادی کرد و این، هم‌چونان موضوعی دشوار برای آن‌هاست.
مورگان می‌گوید: «من می‌خواهم از او محافظت کنم».
«این موضوعی آسان و خنده‌دار نیست. صحبت درباره‌ی آن دشوار است».
شانیف اسماعیل (Shaniff Esmail) به بسیاری از افراد برای آسان‌ترکردن مکالمه کمک کرده است. او اوایل امسال به‌وسیله‌ی شغلش به‌عنوان استاد و همکار در توانبخشی در دانشگاه آلبرتا به ایجاد برنامه‌ی آنلاینی برای کارمندان خدمات درمانی کمک کرد که به آن‌ها چگونگی محترمانه‌صحبت‌کردن درباره‌ی سکس با معلولان را آموزش می‌دهد.
به گفته‌ی اسماعیل، پزشکان معمولن هنگامی‌که بیماران معلول با آن‌ها درباره‌ی سکس صحبت نمی‌کنند راحت‌تر هستند چراکه این موضوع هم‌چونان تابو دانسته می‌شود. او یکی از اصلی‌ترین دلیل‌های آن را موضوع رضایت می‌داند که می‌تواند برای افراد دارنده‌ی معلولیت شناختی پیچیده باشد.
او درباره‌ی این‌که چگونه پزشکان معمولن در پشنهاددادن کنترل بارداری به بیماران دارای معلولیت شناختی شکست می‌خورند، این‌گونه توضیح می‌دهد: «در بسیاری از موردها این افراد گنجایش آن را دارند، اما آن گزینه‌ای به آن‌ها پیشنهاد نمی‌شود».
اسماعیل نه‌تنها به والدین در دسترسی به اطلاعات جنسی مفید برای فرزندانشان کمک کرده است بلکه او آن‌ها را در چگونگی حمایت از زندگی جنسی سالم هم راهنمایی کرده است.
او درباره‌ی تجربه‌ی خود با نوجوانی که با دشواری‌های شناختی مواجه بود و در مدرسه رفتارهای خشن جنسی داشت می‌گوید که با قراردادن او در برنامه‌ای که او را به خودارضایی قبل و بعد از مدرسه تشویق می‌کرد، توانسته است مشکل را تا حد زیادی برطرف کند.
اسماعیل می‌گوید: «زمانی‌که این برنامه را با او شروع کردیم، رفتارهای نامناسب جنسی‌اش متوقف شدند. تفاوت در رفتارهایش شگفت‌انگیز بود».
منبع: The Current