افراد تراجنسیتی همه‌ی قشرهای جامعه را شامل می‌شوند. ما پدر و مادر، خواهر و برادر، فرزند پسر و دختر هستیم. ما همکار و همسایه‌ی شما هستیم. می‌توانیم بچه‌ی هفت‌ساله باشیم یا پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های هفتادساله. ما یک جامعه‌ی متنوع را شکل می‌دهیم؛ از همه‌ی زمینه‌های قومی و نژادی که به ذهن شما می‌رسد. به‌همان‌اندازه در عقیده‌هایمان هم تنوع داریم.
کلمه‌ی «تراجنسیتی» یا «ترنس» اصطلاحی چترگونه برای افرادی است که هویت جنسیتی‌شان با جنسیتی که در زمان تولد به آن‌ها نسبت داده شده متفاوت است. هرچند که کلمه‌ی تراجنسیتی و تعریف امروزی‌ای که از آن می‌شود تنها از اواخر قرن بیستم میلادی مورد استفاده قرار گرفت، بااین‌وجود، افرادی که در دل این تعریف جای می‌گیرند، در طول تاریخ مکتوب بشر و در تمام فرهنگ‌ها حضور داشته‌اند.
با وجود مشاهده‌پذیری رو به افزایش افراد تراجنسیتی مشهوری مانند «لاورن کاکس» بازیگر یا «جنت ماک» نویسنده، بیشتر آمریکایی‌ها هم‌چونان شخصن کسی را نمی‌شناسند که تراجنسیتی باشد؛ اما تعداد کسانی که فرد تراجنستی‌ای را می‌شناسند به‌سرعت در حال افزایش است. موسسه‌ی تحقیقاتی «گرینبرگ کویینلان رونسر ریسرچ» در سال ۲۰۱۶ میلادی و به سفارش «شورای حقوق بشر» نظرسنجی‌ای را انجام داده است که بر اساس آن، ۳۵ درصد از شرکت‌کنندگان، در ایالات متحده‌ی آمریکا در محل کار یا به‌شکل شخصی، فرد تراجنسیتی‌ای را می‌شناسند. این نتیجه، دوبرابر ۱۷ درصدی است که در سال ۲۰۱۴ میلادی به همین سوال پاسخ مثبت داده بودند.
مطالعه‌ی دیگری نشان می‌دهد که دست‌کم هفتصدهزار تراجنسیتی در ایالات متحده زندگی می‌کنند. این تعداد ۰.۳ درصد از جمعیت کل کشور و ۳.۵ درصد از جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی است، اما به‌دلیل شمار کم پژوهش‌هایی که هدفشان اندازه‌گیری جمعیت افراد تراجنسیتی است، ممکن است این ارزیابی‌ها کمی با واقعیت فاصله داشته باشند.
تراجنسیتی‌بودن به چه معناست؟
جامعه‌ی تراجنسیتی‌ها به‌شکل شگفت‌انگیزی متنوع است. برخی از تراجنسیتی‌ها خود را زن یا مرد می‌دانند و گروهی دیگر جنسیت خود را کوییر (genderqueer)، غیردوگانه (non-binary) و یا بدون جنسیت (agender) تعریف می‌کنند یا این‌که خود را در جایی خارج از طیف جنسیتی‌ای که بیشتر افراد با آن آشنا هستند قرار می‌دهند. بعضی از ما در روند تغییر جنسیت هورمون مصرف می‌کنیم و عمل جراحی انجام می‌دهیم و برخی این مسیر را دنبال نمی‌کنند. گروهی از ما آشکارا هویت تراجنسیتی‌بودن را انتخاب می‌کنند درحالی‌که دیگران به‌آسانی خود را مرد یا زن می‌دانند. برای کسب اطلاعات بیشتر و یافتن پاسخ پرسش‌های احتمالی خود در ارتباط با افراد تراجنسیتی، پرسش و پاسخ‌های رایج تراجنسیتی را ببینید.
در نظرسنجی‌ای که شورای حقوق بشر در سال ۲۰۱۲ میلادی درباره‌ی اقلیت‌های جنسی نوجوان انجام داده است، ده‌درصد از شرکت‌کنندگان جنسیت خود را «تراجنسیتی» یا «جنسیت‌های دیگر» معرفی کردند و در بخش جنسیت‌های دیگر هویت‌هایی مانند کوییر، جنسیت سیال (gender-fluid) یا دوجنسیتی (androgynous) را نوشتند. این به این معنی است که بخش بزرگی از نوجوانان این نسل هویت جنسی خود را جایی بر روی طیف گسترده‌ی تراجنسیتی می‌بینند.
افراد تراجنسیتی در بسیاری از جنبه‌ها شبیه افراد غیرتراجنسیتی (cisgender) هستند. بااین‌حال، به‌دلیل تابوی اجتماعی‌ای که درباره‌ی هویت تراجنسیتی ما وجود دارد، جامعه‌ی تراجنسیتی با مشکلات منحصربه‌فرد زیادی روبه‌رو می‌شود.
افراد تراجنسیتی با چه مشکلاتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند؟
درحالی‌که مشاهده‌پذیری افراد تراجنسیتی در فرهنگ عمومی و زندگی روزمره در حال افزایش است، ما هم‌چونان با تبعیض شدید، بدنامی و نابرابری نهادینه‌شده روبه‌رو می‌شویم. برخی از مشکلاتی که جامعه‌ی تراجنسیتی به‌شکل خاص با آن روبه‌رو می‌شوند عبارت‌اند از:
- نبود حمایت قانونی: درحالی‌که «کمیسیون فرصت برابر استخدام دولت فدرال» (EEOC) و «اداره‌ی آموزش و پرورش» به‌تازگی گام‌هایی برای افزودن افراد تراجنسیتی به قوانین حمایتی ضدتبعیض موجود برداشته‌اند، هم‌چونان قانون ضدتبعیض جامعی وجود ندارد که هویت جنسی را درنظر بگیرد. براساس راهنمای برابری ایالتی که در سال ۲۰۱۴ توسط شورای حقوق بشر منتشر شد، تنها هجده ایالت و منطقه‌ی کلمبیا تبعیض بر پایه‌ی هویت جنسی را در زمینه‌ی اشتغال و مسکن ممنوع کرده‌اند. تنها هفده ایالت و منطقه‌ی کلمبیا تبعیض جنسیتی را که مرتبط با مکان‌های اقامت عمومی است ممنوع کرده‌اند و تنها پانزده ایالت و منطقه‌ی کلمبیا تبعیض مبتنی بر هویت جنسی را در بخش تحصیلات ممنوع کرده‌اند. باید اضافه کرد که قانون‌گذاران ایالتی سراسر کشور در حال مذاکره درباره‌ی قانونی هستند که به شکل ویژه‌ای طراحی شده است تا دسترسی افراد تراجنسیتی به سرویس‌های بهداشتی عمومی‌ای را ممنوع کند که با هویت جنسی ما مطابقت دارند (این قانون در برخی از ایالت‌ها در حال تصویب‌شدن است) یا برمبنای باورهای مذهبی استثناهایی را ایجاد کنند که بر اساس آن‌ها تبعیض علیه اقلیت‌های جنسی مجاز باشد.
- فقر: نبود حمایت قانونی در بسیاری از موردها برای افراد تراجنسیتی به معنای «بیکاری» است. نتایج نظرسنجی ملی تبعیض علیه تراجنسیتی‌ها (NTDS) از فقر شدید پانزده‌درصد از پاسخ‌دهندگان حکایت می‌کند. درآمد سالیانه‌ی این افراد کم‌تر از ده‌هزار دلار آمریکا است. این درصد برای تراجنسیتی‌های رنگین‌پوست بالاتر است. ۳۴درصد از پاسخ‌دهندگان سیاه‌پوست و ۲۸درصد از پاسخ‌دهندگانی که پیشینه‌ی لاتین داشتند، درآمد سالانه‌ی کم‌تر از ده‌هزار دلار را گزراش کرده‌اند. هر فردی که بیکاری یا فقر را تجربه کرده باشد می‌داند که ناتوانی در فراهم‌کردن نیازهای اولیه‌ی زندگی می‌تواند به بی‌خانمانی منجر شود یا افراد را به‌سمت شغل‌های زیرزمینی مانند فروش مواد مخدر یا تن‌فروشی برای زنده‌ماندن روانه کند. باید توجه داشت که این مساله می‌تواند خطر مورد-خشونت قرارگرفتن و بازداشت این افراد را افزایش دهد.
- آزار و اذیت و بدنامی: جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی بیش از یک قرن است که با لکه‌ی ننگی مواجه است که آن‌ها را از نظر روانی بیمار، از دید اجتماعی منحرف و از نظر نیاز جنسی سیری‌ناپذیر توصیف می‌کند. درحالی‌که در سال‌های اخیر این تصور اشتباه درباره‌ی مردان و زنان همجنسگرا از بین رفته است، افراد تراجنسیتی هم‌چونان به‌وسیله‌ی جامعه‌ای که آن‌ها را درک نمی‌کند مورد تمسخر قرار می‌گیرند. این داغ ننگ خود را به شکل‌های مختلفی نشان می‌دهد. از آسیب‌پذیرکردن ما برای قانون‌گذارانی که با سوءاستفاده از این داغ ننگ ضدتراجنسیتی در تلاش برای رسیدن به مقاصد سیاسی خود هستند تا خانواده، دوستان یا همکارانی که پس از شناخت هویت تراجنسیتی‌مان ما را پس می‌زنند یا مردمی که ما را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند، قلدری می‌کنند و علیه تراجنسیتی‌ها دست به خشونت‌های وحشتناک می‌زنند.
- خشونت ضدتراجنسیتی: در سال ۲۰۱۴ میلادی دست‌کم ۱۳ تراجنسیتی به قتل رسیدند و این آمار در سال ۲۰۱۵ افزایش یافت. به این زنان چاقو زدند، شلیک کردند، آن‌ها را آتش زدند یا به‌شکل وحشیانه‌ای توسط شریک جنسی‌شان یا غریبه‌ها کشته شدند. بر اساس گزارش سال ۲۰۱۳ «برنامه‌ی اتحاد ملی ضدخشونت» (NCAVP) درباره‌ی خشونت علیه جامعه‌ی همجنسگرایان، دوجنسگرایان، تراجنسیتی‌ها، کوییرها و افراد مبتلا به ویروس اچ‌آی‌وی، ۷۲درصد از قربانیان قتل‌های مرتبط با نفرت از اقلیت‌های جنسی یا مبتلایان به اچ‌آی‌وی در سال ۲۰۱۳ زنان تراجنسیتی بودند و ۶۷درصد این زنان رنگین‌پوست بودند. ما تراجنسیتی‌ها برای حفاظت از خود در برابر خشونت و طلب عدالت تنها چند گزینه پیش رو داریم. براساس نظرسنجی ملی تبعیض علیه تراجنسیتی‌ها، ۲۲درصد از تراجنسیتی‌هایی که با پلیس برخورد داشتند، آزار و اذیت مبتنی بر جانبداری پلیس را تجربه کرده بودند که این آمار درباره‌ی تراجنسیتی‌های رنگین‌پوست بسیار بالاتر است. شش‌درصد شرکت‌کنندگان در نظرسنجی خشونت فیزیکی را گزارش داده‌اند، دودرصد توسط پلیس آزار جنسی دیده‌اند و ۲۰درصد عدم دریافت خدمات برابر در اجرای قانون را گزارش کرده‌اند. حدود نیمی از تراجنسیتی‌هایی که در نظرسنجی شرکت کردند، گفته‌اند که آن‌ها برای کمک‌گرفتن از پلیس احساس راحتی نمی‌کردند.
- مانع‌های دسترسی به خدمات سلامت: جمع‌آوری اطلاعات مرتبط با دسترسی تراجنسیتی‌ها به خدمات سلامت بسیار محدود است اما اطلاعات موجود نشان می‌دهد که نظام سلامت موجود [در ایالات متحده] با نیازهای جامعه‌ی تراجنسیتی هم‌خوانی ندارد. بر اساس ارزیابی انجام‌شده توسط «اتحاد تراجنسیتی واشینگتن» در سال ۲۰۱۲ میلادی، ۴۴درصد از کسانی که سلامت را به‌عنوان یکی از اولویت‌های خود معرفی کردند بر این باورند که دسترسی به خدمات سلامت ویژه‌ی تراجنسیتی‌ها مهم‌ترین نیاز آن‌ها است. جدای از مانع‌های موجود بر سر راه دستیابی به خدمات سلامت ضروری و روبه‌روشدن با متخصصانی که در زمینه‌ی سلامت تراجنسیتی‌ها شایستگی ندارند، نظرسنجی ملی تبعیض علیه تراجنسیتی‌ها نشان داد که تقریبن ۲۰درصد از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی، آشکارا مورد تبعیض قرار گرفته‌اند خدمات سلامت به آن‌ها داده نشده است.
- مدارک شناسایی: افراد تراجنسیتی به‌شکل فراگیری به مدارک شناسایی صحیح دسترسی ندارد که این موضوع می‌تواند تأثیر زیادی بر بخش‌های مختلف زندگی آن‌ها ازجمله دسترسی به سکونت اضطراری یا خدمات عمومی دیگر داشته باشد. نیاز به گفتن نیست که یک فرد بدون مدارک شناسایی نمی‌تواند سفر کند، برای مدرسه ثبت‌نام کند یا به سایر خدماتی دسترسی داشته باشد که برای حضور فعال در جامعه ضروری هستند. برخی از ایالت‌ها برای صدور مدارک شناسایی جدید، مدارک پزشکی تغییر جنسیت می‌خواهند (که می‌تواند بسیار گران باشد و ممکن است تغییر جنسیت چیزی نباشد که همه‌ی تراجنسیتی‌ها می‌خواهند). هم‌چونین باید مبلغی را برای مدارک شناسایی جدید بپردازید که همه توان پرداخت آن را ندارند و از این رو، دستیابی به مدارک شناسایی جدید برای برخی از افراد جامعه‌ی تراجنسیتی غیرممکن می‌شود. نظرسنجی ملی تبعیض علیه تراجنسیتی‌ها نشان می‌دهد که در میان آن دسته از تراجنسیتی‌هایی که روند تغییر جنسیت را پشت سر گذاشته‌اند، ۳۳درصدشان نتوانسته‌اند مدارک شناسایی جدیدی را که با جنسیت‌شان هم‌خوانی دارد دریافت کنند.
درحالی‌که فعالان حقوق تراجنسیتی برای از‌بین‌بردن این مانع‌ها تلاش می‌کنند، وضعیت افراد تراجنسیتی به این زودی‌ها تغییر نخواهد کرد. مشاهده‌پذیری و به‌ویژه تصویر مثبت از تراجنسیتی‌ها در رسانه و جامعه، تغییرات زیادی را برای ما به‌همراه می‌آورد، اما مشاهده‌پذیری تنها، برای تغییر شرایط کافی نیست و خطرهای زیادی برای امنیت ما دارد. خصوصن برای آن دسته از افرادی که عضو گروه‌های محروم دیگر جامعه هم هستند. به‌همین‌دلیل، شورای حقوق بشر به حمایت و دفاع از جامعه‌ی تراجنسیتی ادامه خواهد داد تا تراجنسیتی‌های آمریکایی‌ای که دوست، همسایه، همکار و عضو خانواده‌ی شما هستند یا خواهند بود، شانس برابری برای پیشرفت و موفقیت داشته باشند.
[gdlr_box_icon icon=”icon-calendar” icon_color=”#da76db” icon_position=”top” title=”روز جهانی مشاهده‌پذیری افراد تراجنسی و تراجنسیتی” ]
روز ۳۱ مارس برابر با ۱۱ فروردین، روز جهانی مشاهده‌پذیری و تلاش برای برابری حقوق افراد تراجنسی و تراجنسیتی است.
[/gdlr_box_icon]
